Ulladu Narpadu Anubandham

மங்கலம்
எதன் கண்ணே நிலையாகி யிருமூதிடுமிவ் வுலகமெலா
மெதன தெல்லா
மெதனின்றிவ் வனைத்துலகு மெழுமோமற் றிவையாவு
மெதன்பொருட்டா
மெதனாலிவ் வையமெலா மெழுமூதிடுமிவ் வெல்லாமு
மெதுவே யாகு
மதுதானே யுளபொருளாஞ் சத்தியமா மச்சொருப
மகத்தில் வைப்பாம்.

Mangalam
Edan-kaṇṇe nilai-yāgi irun-diḍu-miv ulaga-melām edana-dellām
Eda-nin-driv anait-tula-gum ezhumo-mat trivai-yāvum edan porut-tām
Eda-na-liv vaiya-melām ezhun-diḍu-miv ellā-mum eduvā yāgum
Adu-tānē ula-poru-ļāñ sat-tiya-mām accho-rupam agat-til vaip-pām.

Invocation
That which is the support, the soul, the source, the purpose and the power of this entire world, the reality behind all these appearances, That alone exists. May That, the Truth, abide in our Heart.
[Yoga Vasishta, 5- 8-12.]

நூல்
சத்திணக் கத்தினாற் சார்பகலுஞ் சார்பகலச்
சித்தத்தின் சார்பு சிதையுமே-சித்தச்சார்
பற்றா ரலைவிலதி லற்றார்சீ வன்முத்தி
பெற்றா ரவரிணக்கம் பேண். 1

Nul
Sat-tinak kat-tinār char-bagaluñ chār-bagala
Chit-tattin chārbu chi-dai-yumē – chittac-chārbu
Attrār alai-vila-dil att-rār jīvan-mukti
Pett-rar avar-iņak-kam pēņ. 1

Text
1. In the company of sages, attachment vanishes; and with attachment, illusion. Freed from illusion, one attains stability and thence liberation while yet alive. Therefore, above all, seek the company of sages.
[Bhajagovindam, Mohamud. Hymn’, v. 19.]

சாதுறவு சாரவுளஞ் சார்தெளிவி சாரத்தா
லேதுபர மாம்பதமிங் கெய்துமோ—வோதுமது
போதகனா னூற்பொருளாற் புண்ணியத்தாற் பின்னுமொரு
சாதகத்தாற் சாரவொணா தால். 2

Sādu-ravu sāra-vulān sār-telivi chārat-tāl
Edu-para-mām pada-min geydumo – ödu-madu
Bhoda-ganā nūr-poru-lār punni-yattāl pinnu-moru
Sāda-gat-tār sāra voṇa-dāl. 2

2. Not by listening to preachers, nor by study of books, not by meritorious deeds nor by any other means can one attain that supreme state, which is attainable only through association with sages and the quest for the Self.
[Yoga Vasish., 5-12, v.17.]

சாதுக்க ளாவார் சகவாச நண்ணினா
லேதுக்கா மிமூநியம மெல்லாமு—மேதக்க
தண்டென்றன் மாருதமூ தான்வீச வேவிசிறி
கொண்டென்ன காரியநீ கூறு. 3

Sāduk-kal āvār saga-vāsa nan-nināl
Ēduk-kām inni-yamam ellā-mum – mēdakka
Tan-tendral mārudan tān-vīsavē visiṛi
Kondenna kāri-yam-nī kūru. 3

3. When one has learned to love the company of sages, why all these rules of discipline? When a pleasant, cool southern breeze is blowing, what need is there for a fan?
[Yoga Vasishta, vol. II, 197.]

தாபமூதண் சமூதிரனாற் றைனியநற் கற்பகத்தாற்
பாபமூதான் கங்கையாற் பாறுமே—தாபமுத
லிம்ன்று மேகு மிணையில்லா சாதுக்க
டம்மா தரிசனத்தாற் றான். 4

Tābantan chandi-ranār dainiya-nar karpa-gattār
Pāban-tān gangai-yār pārumē – tāba-mudal
Immūn-drum yēgum inai-yillā sāduk-kal
Tammā darisa-nattāl tān. 4

4. Fever is overcome by the cool light of the moon; want, by the precious wish-fulfilling tree; and sin, by the holy Ganges. These three — fever, want and sin — flee at the august sight of the peerless sage.
[Subhashita Ratna Bhandargara, ch. 3, v. 6.]

கம்மயமாமூ தீர்த்தங்கள் கன்மண்ணாமூ தெய்வங்க
ளம்மகத்துக் கட்கிணையே யாகாவா—மம்மவவை
யெண்ணினா ளாற்றூய்மை யேய்விப்ப சாதுக்கள்
கண்ணினாற் கண்டிடவே காண். 5

Kam-mayamān tirt-tangal kal-mannān dei-van-gal
Amma-gattuk kat-kinaiyē āgāvām – amma-vavai
Ennil nālāt-trūymai yēivippa sāduk-kal
Kanni-nāl kand-idavē kān. 5

5. Holy rivers, which are only water, and idols, which are made of stone and clay, are not as mighty as the sage. For while they can only make one pure in the course of countless days, the sage’s eyes, by a mere glance, purify one immediately.
[Bhagavatam, ch. 48, v. 31, 10th canto.]

தேவனா ரார்மனமூ தேருவனென்மன
மாவியா மென்னா லறிபடுமே – தேவனீ
யாகுமே யாகையா லார்க்குஞ் சுருதியா
லேகனாமூ தேவனே யென்று. 6

Dēva-nār ārma-nam tēruva nen-manam
Āviyām ennal ari-paḍumē – dēvanī
Āgumē āgai-yāl ārkkuñ surudi-yāl
Eka-nām dēvanē yendru. 6

6. Disciple: Who is God?
Master: He who knows the mind.
D: My Self, the spirit, knows my mind.
M: Therefore you are God; and the sruti too declares that there
is only one God, the Knower.
[Ekasloki by Shankaracharya.]

ஒளியுனக் கெதுபக லினனெனக் கிருள்விளக்
கொளியுண ரொளியெது கணதுண ரொளியெது
வொளிமதி மதியுண ரொளியெது வதுவக
மொளிதனி லொளியுநீ யெனகுரு வகமதே. 7

Oli-yunak kedu-pagal
inan-enak kirul vilakku
Oli-yunar oliyedu
kana-dunar oli-yedu
Oli-madi madi-yunar
oli-yedu adu aham
Oli-danil oliyunī
ena-guru ahamadē. 7

7. Master: By what light do you see?
Disciple: The sun by day, the lamp by night.
M:By what light do you see these lights?
D: The eye.
M:By what light do you see the eye?
D: The mind.
M:By what light do you know the mind?
D: My Self.
M:You then are the Light of Lights.
D: Yes, I am That.
[Ekasloki by Shankaracharya.]

இதயமாங் குகையி னாப்ப ணேகமாம் பிரம்ம மாத்ர
மதுவக மகமா நேரே யவிர்மூதிடு மான்மா வாக
விதயமே சார்வாய் தன்னை யெண்ணியா ழலது வாயு
வதனுட னாழ்ம னத்தா லான்மாவி னிட்ட னாவாய். 8

Idaya-man guhayi-nāppan ēkamām bramma māttram
Adu-vaha mahamā nērē avirn-diḍum ānmā vāga
Idayamē sār-vāi tannai yeṇṇi-yāzh aladu-vāyu
Ada-nuḍan āzh-manat-tāl ānmā-vil niṣhța-nāvāi. 8

8. At the centre of the Heart-Cave shines the one Brahman as the ‘I-I’, the Atman. Reach the Heart by diving deep in quest of the Self or by controlling the mind with the breath, and stay established in the Atman.

அகக்கம லத்தே யமல் வசல
வகமுருவ மாகு மறிவே-தகத்தை
யகற்றிடுவ தாலவ் வகமா மறிவே
யகவீ டளிப்ப தறி. 9

Ahakkama latte amala achala
Aha-muru-vam āgum aṛi-vēdu – ahattai
Ahaṭtri-duva dālav ahamām aṛivē
Ahavi dalippa daṛī. 9

9. In the lotus of the Heart is pure and changeless Consciousness in the form of the Self. When the ego is removed, this Consciousness bestows liberation.
[Devikalottaram, v. 46.]

தேகங் கடநிகர் சடமிதற் ககமெனுமூ திகழ்விலதா
னாகஞ் சடலமி றுயிலினி றினமுறு நமதியலாற்
கோகங் கரனெவ ணுளனுணர்மூ துளருளக் குகையுள்ளே
சோகம் புரணவ ருணகிரி சிவவிபு சுயமொளிர்வான். 10

Dēhan gaḍa-nigar jaḍa-midaṛ kaha-menun tigazh-vila-dāl
Nāgam jadala-mil tuyi-lini dina-muru nama-diya-lār
Kohan kara-nevan ulanunarn dula-rulak guhai-yullē
Söham spurana-varuna-giri siva-vibu suyam olirvān. 10

10. The body is like an earthen pot, inert. Because it has no consciousness of ‘I’ and because daily in bodiless sleep we touch our real nature, the body is not ‘T’. Then who is this ‘I’? Where is this ‘T’? Those that question thus in the Cave of the Heart, shine forth as ‘T’, the Lord Himself, Arunachala Siva.

பிறமூத தெவன்றன் பிரம்ம லத்தே
பிறமூததெவ ணானென்று பேணிப்—பிறமூதா
னவனே பிறமூதா னவனிதமு னீச
னவனவன வன்றினமு நாடு. 11

Piranda devan-tan bramma mūlattē
Piranda-deva nān-endru pēnip – pirandān
Avanē piran-dān ava-nidamu nīsan
Nava-navana vandi-namu nādu. 11

11. Who is born? Only he who asks ‘From where am I born?’ is truly born in Brahman, the prime source. He indeed is born eternally; he is the Lord of saints; he is the ever new.

இழிவுடல்யா னென்ன லிகமூதிடுக வென்று
மொழிவிலின் பாமூதன்னை யோர்க—வழியு
முடலோம்ப லோடுதனை யோரவுனல் யாறு
கடக்கக் கராப்புணைகொண் டற்று. 12

Izhi-vudal yānennal igan-diduga yen-drum
Ozhivil inbān-tannai ōrga – azhiyum
Uda-lömbal odu-tanai ora-vunal yāru
Kadak-kak karāppunai kondattru. 12

12. Cast off the notion, This vile flesh am I,’ and seek the ceaseless bliss of the Self. To seek the Self while cherishing this impermanent flesh is like trying to cross a stream by clinging to a crocodile.”

தானமூ தவம்வேள்வி தன்மம்யோ கம்பத்தி
வானம் பொருள்சாமூதி வாய்மையருள்-மோனநிலை
சாகாமற் சாவறிவு சார்துறவு வீடின்பமூ
தேகான்ம பாவமற றேர். 13

Dānam tavam-vēlvi dhar-mam yōgam-bhakti
Vānam poruļ-shāntī vāymai yaruļ – mōna-nilai
Sāgāmar sāva-rivu sār-turavu vidin-bam
Dēhānma bhāva-maṛal tēr. 13

13. The way of charity, penance, sacrifice, dharma, yoga and bhakti; and the goal of heaven, reality, peace, truth, grace, silence, stability, deathless death, knowledge, renunciation, liberation, bliss — all these reside in ceasing to think that the body is the Self.

வினையும் விபத்தி வியோகமஞ் ஞான
மினையவையார்க் கென்றாய்மூ திடலே-வினைபத்தி
யோகமுணர் வாய்மூதிடநா னின்றியவை யென்றுமிறா
னாகமன லேயுண்மை யாம். 14

Vinai-yum vibhakti viyōga-majñ jñanam
Inai-yavai-yark kend-rāyn diḍalē – vinai-bhakti
Yoga-munar vāyndi-danān indri-yavai yendru-miltān
Āga-manalē uņmai yām. 14

14. To inquire, ‘What is action, or devotion, or union, or knowledge?’ is to inquire, ‘Whose is this action, or indifference, or separateness, or ignorance?’ Inquiring thus, the ego vanishes. To abide as the Self, wherein these eight have never been — that is true existence.

சத்தியினாற் றாமியங்குமூ தன்மையுண ராதகில
சித்திகணாஞ் சேர்வமெனச் சேட்டிக்கும்—பித்தர்கூத்
தென்னை யெழுப்பிவிடி னெம்மட்டித் தெவ்வரெனச்
சொன்னமுட வன்கதையின் சோடு. 15

Sakti-yināl tāmi-yangun tanmai una-rādakila
Siddi-ganāñ sērva-menac chēsh-tikkum – pittar-kūttu
Ennai ezhup-piviḍil emmațți ttevva-renac
Chonna-muda vanka-dai-yin jodu. 15

15. Not realizing that they themselves are moved by an energy not their own, some fools are busy seeking miraculous powers. Their antics are like those of a cripple who boasts to his friends: ‘If you help me to my feet, these enemies (will see they) are nothing before me.’

சித்தத்தின் சாமூதியதே சித்தமா முத்தியெனிற்
சித்தத்தின் செய்கையின்றிச் சித்தியாச்—சித்திகளிற்
சித்தஞ்சேர் வாரெங்ஙன் சித்தக் கலக்கமூதீர்
முத்திசுகமூ தோய்வார் மொழி. 16

Chitta-ttin shanti-yadē siddamā mukti-yenil
Chittattin seigai-yindri siddiyā – siddi-kalil
Chittan-cher varengan chittak kalak-kantīr
Mukti-sukan toyvār mozhi. 16

16. Since the stilling of the mind is true liberation and miraculous powers are unattainable without an act of the mind, how can those whose minds are set on such powers enter the bliss of liberation which is the ending of all activity of the mind?

பூபரமூ தாங்கவிறை போலியுயிர் தாங்கலது
கோபுரமூ தாங்கியுருக் கோரணிகாண்—மாபரங்கொள்
வண்டிசெலு வான்சுமையை வண்டிவை யாதுதலை
கொண்டுநலி கொண்டதெவர் கோது. 17

Būparan tānga-yirai poli-yuyir tanga-ladu
Gopuran tāngi-yuruk kora-nikān – māba-rañko!
Vandi-selu vānsu-maiyai vandivai yādu-talai
Kondu-nali konda-devar kodu. 17

17. It is God who sustains the burden of the world, but the spurious ego pretends to assume its burden, grimacing like the image on the (temple) tower, which seems to support it. If a traveller boards a train and does not set his luggage down but rather carries it painfully on his head, whose fault is it?

இருமுலை நடுமார் படிவயி றிதன்மே
லிருமுப் பொருளுள நிறம்பல விவற்று
ளொருபொரு ளாம்பல ரும்பென வுள்ளே
யிருவிரல் வலத்தே யிருப்பது மிதயம். 18

Iru-mulai nadumār padi-vayir idanmēl
Iru-mup poru-lula niram-pala ivat-trul
Oru-porul āmbala rumbena vullē
Iru-viral valattē irup-padum idayam. 18

18. Between the two paps, below the chest, above the stomach, there are six organs of various colours. Of these, one that looks like a lily bud, is the Heart, at two digits’ distance to the right of the centre.
[Ashtanga Hridayam, Malayalam.]

அதன்முக மிகலுள தகமுள சிறுதுளை
யதனிலா சாதியொ டமர்மூதுள திருமூதம
மதனையா சிரித்துள வகிலமா நாடிக
ளதுவளி மனதொளி யவற்றின திருப்பிடம். 19

Adan-muga miga-lula taga-mula siru-tulai
Adanilā sādiyo damarn-tula tirun-damam
Adanayā sirittuļa akilamā nāḍigal
Aduvali mana-doli avattrina dirup-pidam. 19

19. Its mouth is closed. Within its cavity is seated a heavy darkness, filled with all desires; all the great nerves are centred there; it is the home of the breath, the mind, and the light of knowledge.
[Ashtanga Hridayam, Malayalam.]

இதயமலர்க் குகையகமா யிலகிறையே
குகேசனென வேத்தப் பட்டோ
னிதமனைய குகேசன்யா னெனுஞ்சோகம்
பாவனைதா னின்னு டம்பிற்
றிதமுறுநா னெனுமூதிடம்போ லப்பியாச
பலத்தாலத் தேவாய் நிற்கிற்
சிதையுடனா னெனுமவித்தை செங்கதிரோ
னெதிரிருள்போற் சிதையு மன்றே. 20

Idaya-malark guhai-yagamā yila-giraiyē
gugēsan ena ēttap-paṭṭōn
Nidama-naiya gugēsan yānenuñ-sōham
bhāvanai-tān ninnu ḍambil
Stita-muru nanenun-diḍam-bōl abbhi-yāsa
bhalattal atdēvāi niṛkil
Sidai-yuḍanā nenum-aviddai chenka-dirōn
edirirul-pöl sidai-yum andrē. 20

20. The Lord whose home is the interior of the Heart-Lotus is extolled as the Lord of the Cave. If by force of practice the feeling ‘I am He, I am the Lord of the Cave,’ becomes firmly established, as firmly as your present notion that you are the ego is established in the body, and thus you stand forth as that Lord of the Cave, the illusion that you are the perishable body will vanish like darkness before the rising sun.

எப்பெருங்கண் ணாடியின்கண் ணிவையாவு
நிழலாக வெதிரே தோன்று
மிப்பிரபஞ் சத்துயிர்கட் கெல்லாமவ்
விதயமென விசைப்ப தேதோ
செப்புதியென் றேவினவு மிராமனுக்கு
வசிட்டமுனி செப்பு கின்றா
னிப்புவியி னுயிர்க்கெல்லா மிதயமிரு
விதமாகு மெண்ணுங் காலே. 21

Eppe-run kanna-diyin kannivai-yāvum
nizha-lāga edirē tōndrum
Ip-pirapañ chat-tuyir-gat kellā-mav
idaya-mena isaippa dēdō
Cheppudi-yendrē vinavum irāma-nukku
vashishta-muni cheppu-kindrān
Ib-buviyin uyirk-kellām idaya-miru
vida-māgum ennun kālē. 21

21. When Rama asked,
‘Which is the great mirror in which we see these images of things?
What is it that is called the Heart of all the beings of the world?’
Vasishta answered,
‘When we reflect we see that all beings in the world have two different hearts.’
[Yoga Vasishta, 5-78, verses 32, 33.]

கொளத்தக்க துமூதள்ளத் தக்கதுமா
மிவ்விரண்டின் கூறு கேளா
யளத்தற்கா முடம்பின்மார் பகத்தொரிடத்
திதயமென வமைமூத வங்கமூ
தளத்தக்க தோரறிவா காரவித
யங்கொள்ளத் தக்க தாமென்
றுளத்துட்கொள் ளஃதுள்ளும் புறமுமுள
துள்வெளியி லுள்ள தன்றாம். 22

Kolattakka dum-tallat takkadu-mām
ivvi-raṇḍin kūṛu kēļāi
Alat-taṛkā muḍambin-mār bagat-toriḍat
tidaya-mena amainda angam
Talat-takka dōraṛivā kāra-ida
yan-kollat takka dām-endru
Ulat-tutkol ahdullum puramu-mula
dul-veliyil ulla dandrām. 22

22. ‘One of these is worth accepting, the other, is to be rejected. Listen to how they differ. The organ called the heart placed somewhere in the chest of the physical body is to be rejected. The Heart which is of the form of pure Awareness is to be accepted; it is both within and without — it has no inside or outside.’
[Yoga Vasishta, 5-78, v. 34, 35.]

அதுவேமுக் கியவிதய மதன்கண்ணிவ்
வகிலமுமே யமர்மூதி ருக்கு
மதுவாடி யெப்பொருட்கு மெல்லாச்செல்
வங்கட்கு மதுவே யில்ல
மதனாலே யனைத்துயிர்க்கு மறிவதுவே
யிதயமென வறைய லாகுஞ்
சிதையாநிற் குங்கற்போற் சடவுடலி
னவயவத்தோர் சிறுகூ றன்றால். 23

Aduvē mukkiya-idaiam adan-kanniv
akila-mume amarn dirukkum
Aduvādi yep-porutkum ellac-chel
van-gatkum aduvē illam
Adanālē anaittuyir-kkum ariva-duvē
idaia-mena araiya lāgum
Sidayā-niṛkuṁ kaṛpōl jaḍa-vuḍalin
avaya-vattör siru-kū randral. 23

23. ‘That indeed is the essential Heart and in it all this world abides. It is the mirror in which all things are seen. It is the source of all wealth. Hence Awareness may be termed the Heart of all beings. The Heart is not a part of the perishable body that is inert like a stone.’
[Yoga Vasishta, 5 – 78, v. 36, 37.]

ஆதலினா லறிவுமய மாஞ்சுத்த
விதயத்தே யகத்தைச் சேர்க்குஞ்
சாதனையால் வாதனைக ளொடுவாயு
வொடுக்கமுமே சாருமூ தானே. 24

Ādali-nāl aṛivu mayamāñ-sudda
idayatte ahattaic cērkkum
Sādanai-yāl vādanai-gaļ oduvāyu
odukka-mumē sārun-tānē. 24

24. ‘Therefore by the practice of merging the ego in the pure Heart which is all-Awareness, the tendencies of the mind as well as the breath will be subdued.’
[Yoga Vasishta, 5-78, v. 38.]

அகில வுபாதி யகன்ற வறிவே
தகமச் சிவமென் றனிச – மகத்தே
யகலாத் தியான மதனா லகத்தி
னகிலவா சத்தி யகற்று. 25

Akila vupādi agandṛa arivēdu
Agamac chivamen dranisam – agattē
Agalāt dhiyānam adanāl ahattin
Akila vāsakti agaṭṭru. 25

25. By meditating constantly on ‘I-I’ as Siva, completely free from all limitations, one overcomes all attachments.
[Devikalottaram, v. 47.]

விதவிதமா நிலைகளெலாம் விசாரஞ் செய்து
மிச்சையறு பரமபதம் யாதொன் றுண்டோ
வதனையே திடமாக வகத்தாற் பற்றி
யனவரத முலகில்விளை யாடு வீரா
வெதுசகல விதமான தோற்றங் கட்கு
மெதார்த்தமதா யகத்துளதோ வதைய றிமூதா
யதனாலப் பார்வையினை யகலா தென்று
மாசைபோ லுலகில்விளை யாடு வீரா. 26

Vida-vidamā nilaiga-lelām vicharañ cheidu
micchai-yaru parama-padam yādon-drundö
Adanaiye diḍamāga agattāṛ paṭtri
ana-varadam ulagil viļai yāḍu vīrā
Edu-sakala vidamāna tōṭṭran gaṭkum
edartta-madai agat-tulado adai yarindai
Adanālap pārvai-yinai agalā tendrum
āsaipöl ulagil vilai-yādu vīrā. 26

26. ‘Having investigated various states of being but seizing firmly that state of Supreme Reality, play your part, O hero, in the world. You have known the truth which is at the Heart of all appearances. Without ever turning away from that Reality, play in the world, O hero, as if in love with it.’
[Yoga Vasishta, 5-18, verses 20-23.]

போலிமன வெழுச்சிமகிழ் வுற்றோ னாகிப்
போலிமனப் பதைப்புவெறுப் புற்றோ னாகிப்
போலிமுயல் வாமூதொடக்க முற்றோ னாகிப்
புரையிலனா யுலகில்விளை யாடு வீரா,
மாலெனும்பல் கட்டுவிடு பட்டோ னாகி
மன்னுசம னாகியெல்லா நிலைமைக் கண்ணும்
வேலைகள்வே டத்தியைவ வெளியிற் செய்து
வேண்டியவா றுலகில்விளை யாடு வீரா. 27

Poli-mana ezhucchi-magizh vuttrē nāgip
pōli-manap padaippu verup-puṭṭrō nāgip
Pōli-muyal vānto-ḍakka muṭṭrō nāgip
purai-yilanā yulagil viļai-yāḍu vīrā
Mālenum-pal kaṭṭu-vidu paṭṭō nāgi
mannu-sama nāgi-yellā nilai-maik kannum
Vēlai-gal vēḍat-tiyaiva veliyir seidu
vēndi-yavā rulagil vilai-yāḍu vīrā. 27

27. ‘Seeming to have enthusiasm and delight, seeming to have excitement and aversion, seeming to exercise initiative and perseverance, and yet without attachment, play, O hero, in the world. Released from all the bonds of attachment and with equanimity of mind, acting outwardly in all situations in accordance with the part you have assumed, play as you please, O hero, in the world.’
[Yoga Vasishta, 5 – 18, verses 24-26.]

அறிவுண்மை நிட்டனா மான்மவித் தாவா
னறிவாற் புலன்செற்றா னார்தா—னறிவங்கி
யாவனறி வாங்குலிசத் தான்கால காலனவன்
சாவினைமாய் வீரனெனச் சாற்று. 28

Ari-vunmai niṣhṭa-nām ānma vittāvān
Arivār pulan-chettrā nārtān – ari-vangi
Yāva-nari vānguli-sat tānkāla kāla-navan
Chāvi-naimāi vira-nenac chāttru 28

28. He who by knowledge of the Atman is established in the truth, he who has vanquished the five senses, call him the fire of knowledge, the wielder of the thunderbolt of knowledge, the conqueror of time and the hero who has slain death.
[Yoga Vasishta – verse unconfirmed.]

தத்துவங் கண்டவற்குத் தாமே வளருமொளி
புத்திவலு வும்வசமூதம் போமூததுமே-யித்தரையிற்
றாருவழ காதி சகல குணங்களுஞ்
சேர விளங்கலெனத் தேர். 29

Tattuvan kanda-varkut tāmē valarum-oli
Buddhi-valu vum-vasantam pontadumē — itta-rai-yil
Taru-vazha gādi sakala gunan-galuñ
Chēra vilanga-lenat tēr. 29

29. Just as on the earth with the coming of spring the trees shine with the fresh beauty of their foliage, so will he who has seen the truth shine with growing lustre, intelligence and power.
[Yoga Vasishta, 5- 76, v. 20.]

சேய்மையுளஞ் சென்றுகதை கேட்பார்போல் வாதனைக
டேய்மனஞ்செய் துஞ்செய்யா தேயவைக டோய்மனஞ்செய்
தின்றேனுஞ் செய்ததே யிங்கசைவற் றுங்கனவிற்
குன்றேறி வீழ்வார் குழி. 30

Sēymai-yulan chendru-kadai kētpār-pol vādanaigal
Teymanañ seiduñ-seiyādē avaigal – tōymanañ-seidu
Indrenuñ cheidadē ingasaivat-trun kanavil
Kundrēri vīzhvār kuzhi. 30

30. Like one to whom a tale is told while his thoughts are wandering far away, the mind which is free from attachment is inactive while it acts. But the mind immersed in attachments is active, though it does not act, like the sleeper lying motionless here, who in his dream climbs a hill and tumbles down it.
[Yoga Vas., 5 – 56, v. 13, 14.]

வண்டிதுயில் வானுக்கவ் வண்டிசெல னிற்றலொடு
வண்டிதனி யுற்றிடுதன் மானுமே—வண்டியா
னவுட லுள்ளே யுறங்குமெய்ஞ் ஞானிக்கு
மானதொழி னிட்டையுறக் கம். 31

Vandi-tuyil vānuk-kav vaṇḍi-chelal nittra-loḍu
Vandi-tanil yuttri-dutan mānumē – vandiyām
Ūna-vuḍa lullē uṛangu-meijñ jñanikkum
Āna-tozhil nishtai urakkam. 31

31. As the movement of the (bullock) cart, its halting and starting, is unknown to its sleeping passenger, so too action, contemplation and sleep do not affect the sage asleep in the cart of his body.

நனவு கனவுதுயி னாடுவார்க் கப்பா
னனவு துயிற்றுரிய நாமத்—தெனுமத்
துரிய மதேயுளதாற் றோன்றுன் றின்றாற்
றுரிய வதீதமூ துணி. 32

Nanavu kanavu-tuyil nādu-vārk kappāl
Nanavu tuyir-turiya namattu – enumat
Turi-yamadē uļadār ṭōndrumūn-drindral
Turiya atītan tuņi. 32

32. For one who seeks, there is a state beyond waking, dreaming and sleeping; it is wakeful sleep, the fourth state called turiya. But as this turiya state alone is real and the three apparent states are illusory, this ‘fourth’ is called the transcendental state.

சஞ்சிதவா காமியங்கள் சாராவா ஞானிக்கூழ்
விஞ்சுமெனல் வேற்றார்கேள் விக்குவிளம்-புஞ்சொல்லாம்
பர்த்தாபோய்க் கைம்மையுறாப் பத்தினியெஞ் சாததுபோற்
கர்த்தாபோ வினையுங் காண். 33

Sañjita āgami-yaṁgaļ chārāvā jñānik-kūzh
Vinju-menal vēttrār-kēl vikku-vilam – buñ-chollām
Barta-pōyk kaimai-yuṛāp pattini eñjā-datupōl
Kart-tāpo mūvinai-yun kān. 33

33. The statement that the jnani retains prarabdha while being free from sanchita and agami is only a formal answer to questions of the ignorant. Of several wives none escapes widowhood when the husband dies; even so, when the doer goes, all three karmas vanish.

மக்கண் மனைவிமுதன் மற்றவர்க ளற்பமதி
மக்கட் கொருகுடும்ப மானவே—மிக்ககல்வி
யுள்ளவர்த முள்ளத்தே யொன்றலபன் னூற்குடும்ப
முள்ளதுயோ கத்தைடையா யோர். 34

Makkal manaivi-mudal mattra-vargal arpa-madi
Makkat-koru kudumba mānavē – mikka-kalvi
Ulla-vartam ullatte ondrala-pan nūrku-dumbam
Ulladu yōgat-taḍaiyā yōr. 34

34. For unlearned folk there is only one family consisting of wife, children and dependants. But in the minds of those with much learning there are many families of books, theories and opinions that are obstacles to yoga.
[Subhashita Ratna Bhandagara,Prakarana VI, Shanta Rasa Nirdesha, v. 13.]

எழுத்தறிமூத தாம்பிறமூத தெங்கேயென் றெண்ணி
யெழுத்தைத் தொலைக்க வெணாதோ-ரெழுத்தறிமூதென்
சத்தங்கொ ளெமூதிரத்தின் சால்புற்றார் சோணகிரி
வித்தகனே வேறார் விளம்பு. 35

Ezhut-tarinda tām-piranda teñgé-yen drenni
Ezhut-tait tolaikka eṇādōr – ezhut-tarin-den
Sattan-gol endi-rat-tin chāl-but-trār söna-giri
Vitta-ganē vēṛār viļambu. 35

35. What is the use of letters to those lettered folk who do not seek to wipe out the letters of fate by inquiring, ‘Whence are we born?’ What else are they but gramophones, O Lord of Arunachala? They learn and repeat words without realizing their meaning.

கற்று மடங்காரிற் கல்லாதா ரேயுய்மூதார்
பற்று மதப்பேயின் பாலுய்மூதார்— சுற்றுபல
சிமூதைவாய் நோயுய்மூதார் சீர்தேடி யோடலுய்மூதா
ருய்மூததொன் றன்றென் றுணர். 36

Kattrum adaṁgāriṛ kallādārē uyṁdār
Pattru madap-pēyin pāluy-indār – chuttru-pala
Chindai-vay nōi-uyndār chīrteḍi ōdāl-uyndār
Uyndadu ondran-dren drunar. 36

36. The unlettered are more easily saved than those who are learned but (with a mind) not subdued. The unlettered are free from the clutches of the demon of pride, they are free from the malady of many whirling thoughts and words; they are free from the mad pursuit of wealth; they are free from many, many ills.

எல்லா வுலகுமூ துரும்பா யினுமறைக
ளெல்லாமே கைக்கு
ளிருமூதாலும்—பொல்லாப்
புகழ்ச்சியாம் வேசிவசம் புக்கா ரடிமை
யகலவிட லம்மா வரிது. 37

Ellā vulagun turum-bāyinu marai-gal
Ellāmē kaikkuļ irun-dālum – pollāp
Pugazhc-chiyām vēsi-vasam pukkā raḍimai
Agala-vidal ammā aridu. 37

37. Even though a man may look on the world as a wisp of straw and hold all sacred lore in his hand, nevertheless it will be hard for him to escape from thraldom if he has yielded to that vile harlot, flattery.
[Sadhaka Avasta by Sri Sadasiva Brahmendra.]

தானன்றி யாருண்டு தன்னையா ரென்சொலினென்
றான்றன்னை வாழ்த்துகினுமூ தாழ்த்துகினுமூ—தானென்ன
தான்பிறரென் றோராமற் றன்னிலையிற் பேராமற்
றானென்று நின்றிடவே தான். 38

Tānandri yārundu tannaiyā rencholi-nen
Tān-tannai vāzht-tuginun tāzhttu-ginun
Tān-piraren drō-rāmal tannilaiyil pērāmal
Tānendru nindri-davē tān.
tānenna 38

38. Without thinking of oneself as apart from others, without swerving from one’s true state, if one abides always in one’s Self, who is there that is alien to one? What does it matter what people say of one? What matters it if one praises or blames oneself?

அத்துவித மென்று மகத்துறுக வோர்போது
மத்துவிதஞ் செய்கையி லாற்றற்க-புத்திரனே
யத்துவித வுலகத் தாகுங் குருவினோ
டத்துதவித மாகா தறி. 39

Addu-vida mendrum agat-turuga örpödum
Addu-vidam seygai-yil āttr-arka – putti-rane
Addu-vida mūvula-gat tāgun guru-vinödu
Addu-vidam āgā dari. 39

39. Keep advaita within your heart. Do not ever carry it into action. Even if you apply it to all the three worlds, O Son, it is not to be applied to the Guru.
[Tattvopadesa, v. 87, by Shankaracharya.]

அகிலவே தாமூதசித் தாமூதசா ரத்தை
யகமுண்மை யாக வறைவ—னகஞ்செத்
தகமது வாகி லறிவுரு வாமவ்
வகமதே மிச்ச மறி. 40

Akila vēdānta siddānta sārattai
Aha-munmai yāga arai-van – ahañ-chettu
Aha-madu vāgil arivuru vāmauv
Aha-madē miccham ari. 40

40. I shall declare truly the essence of the final doctrine of the Vedanta: when the ego dies and becomes That, -the Self of Pure Awareness – That alone abides.

Description

Ulladu Narpadu Anubandham

Introduction by Sri Michael James

Ulladu Nāṟpadu Anubandham), the ‘Supplement to Forty [Verses] on That Which Is’, is a collection of forty-one Tamil verses that Sri Ramana composed at various times during the 1920’s and 1930’s.

The formation of this work began on 21st July 1928, when Sri Muruganar asked Sri Ramana to write a text to ‘reveal to us the nature of reality and the means by which we can attain it so that we may be saved’ (மெய்யின் இயல்பும் அதை மேவும் திறனும் எமக்கு உய்யும்படி ஓதுக [meyyiṉ iyalbum atai mēvum tiṟaṉum emakku uyyumpaḍi ōduka], which are words that Sri Muruganar records in his pāyiram or prefatory verse to Uḷḷadu Nāṟpadu). At that time Sri Muruganar had collected twenty-one verses that Sri Ramana had composed at various times, and he suggested that these could form the basis of such a text.

Over the next two to three weeks Sri Ramana discussed many ideas with Sri Muruganar and composed about forty new verses. As he composed them, he and Sri Muruganar arranged them in order, and while doing so they decided that for one reason or another most of the previously existing twenty-one verses were not suitable to include in the text that he was writing.

In the end, they decided to include in Uḷḷadu Nāṟpadu only three of the original twenty-one verses, namely verses 16, 37 and 40 of Uḷḷadu Nāṟpadu. Of these three, verse 16 was not actually included in its original form, which Sri Ramana had composed in August 1927 (and which is now included in Upadēśa Taṉippākkaḷ as verse 13, a translation of which I have given on pages 408-9 of Happiness and the Art of Being), but was modified by him while he was composing and editing Uḷḷadu Nāṟpadu.

The principal reason why they decided not to include the other eighteen of the original twenty-one verses was that most of them were not entirely suitable to the central aim of Uḷḷadu Nāṟpadu, which was to teach us ‘the nature of reality and the means by which we can attain it’. In addition to these eighteen verses, they also decided not to include three of the new verses that Sri Ramana composed during the three weeks that he was composing and editing Uḷḷadu Nāṟpadu.

However, since Sri Muruganar did not want the twenty-one verses that they had thus decided not to include in Uḷḷadu Nāṟpadu to be forgotten or neglected, he suggested to Sri Ramana that they should arrange them in a suitable order and append them as an anubandham (an ‘appendix’ or ‘supplement’) to Uḷḷadu Nāṟpadu. Therefore, when it was first published in 1928, Uḷḷadu Nāṟpadu Anubandham consisted of only twenty-one verses, but by 1930 or 31 it contained thirty verses, in 1938 it contained thirty-seven verses, and finally in 1940 it contained forty-one verses, one of which is the maṅgalam or ‘auspicious introduction’ and the remaining forty of which form the nūl or main ‘text’.

Other Ramana Shlokams

Ulladu Narpadu Anubandham – Ramana – Lyrics In Tamil, English, Telugu with Translation, Meaning, Commentary, Audio MP3 and Significance